feestje in stedum

Jolanda is jarig geweest deze week en heeft alle Huneliggers uitgenodigd naar Stedum te komen voor een koffie met gebak. Helaas voor haar zijn er deze zondag ook baanwedstrijden dus het HRT is afgereisd naar Sloten, anderen zijn op vakantie, hebben roeiwedstrijden, of hebben geen tijd of zin. Kort en goed, we zijn met z'n vijven, inclusief george die z'n Mango heeft verkocht en met de auto is gekomen......................

ik heb behoorlijk last van m'n benen, d.w.z. het kijkt of ze een eigen leven leiden en ik weet niet of ik ze zover kan krijgen dat ze me naar Stedum trappen. Even na 10.00 gaan we op weg, Anne voorop hij weet de weg, gelukkig gaat het in een rustig tempo wat ik lekker kan bijbenen, en naarmate de kilometers onder me door rollen, gaan de beentjes beter. Eerst naar Groningen, rechts af naar Stedum. Door het grijze weer is het Groningse platteland echt het Groningse platteland, je moet toch aardig wat uitgespookt hebben om hier naar toe verbannen te worden, ik kan me in ieder geval niet voorstellen dat je hier vrijwillig gaat wonen......................

Zonder problemen bereiken we Stedum, waar de koffie al bruin staat. We klessen wat over fietsen, GPS, en de Nieuwjaarstocht in Zwolle, waarop George wat foto's en filmpjes uit z'n laptop tovert, en de tijd vliegt voorbij. Een volgende lichting visite arriveert, dus voor ons het sein te vertrekken.

Anne vertrekt naar Eenrum, en ik fiets samen met Elise weer richting Groningen. Ik wil niet de zelfde weg terug naar Assen rijden, dus besluit ik door de stad te rijden om via het westen af te zakken. Bij het Paterswoldsemeer keutel ik wat rond en schiet ik nog even wat foto's van de molen welke een vriendin tijdens haar cursus landschapfotografie moest schieten, en er nog regelmatig schreeuwend van wakker schrikt. Bij Haren kies ik er voor langs het kanaal te rijden, de Witte Molen draait, dus wel aardig om even te gaan kijken hoe hij het water uit de polder pompt.

Even voorbij De Punt lijkt het erop dat m'n benen me toch in de steek laten, het gaat zwaarder en zwaarder, zo gek kan het toch niet zijn, een blik op m'n voorband is voldoende: lek, shit, ik heb een record verbroken, dit is de vierde dit jaar. Goed en wel heb ik de Mango tegen een boom geparkeerd en stopt een fiets, meneer meld dat hij wel "bandjeplak" bij zich heeft en dit wel met mij wil delen. Ik bedank hem voor zijn aanbod en vertel dat ik altijd een reserve band bij me heb en dat dit klusje in een paar tellen is verholpen. Nog geen twee minuten later stopt er een bestelauto op het fietspad, of ik met fiets en al even thuis gebracht wil worden............... wie zegt er dat er geen  hulpvaardige mensen meer bestaan ?

Om 17.00 ben ik thuis, en dan is er koffie.